पाथरवट

भरलेल्या धुळीत खेळतात,
पाथरवटाच्या पोरी...
सारखेच झगे दोघींचे,
बनवलेले...फाडून नऊवारी !

बापाच्या दंडाचा ताईत,
फुगलेली नस जपतो...
घावावर बसती घाव,
घाम् पाप्ण्यांनी टिपतो !

सुकलेली कारभारीण,
ओटित वंशाचा दिवा...
लव्कर पेटली वात...
लई उपकार टुझे देवा !

वाहणारे, डोळे - प्यासे ओठ,
पदराशी झगडतो तान्हा...
फुटंलया नशिब तर,
कसा फुटावा पान्हा !

रस्त्याच्या पल्ल्याड एक ,
चिंचा, बोरं, कैरीचा ठेला...
तापलेल्या उन्हात....
भैय्या,विकतो ...
'बरफ का गोला ' !

पोरी लागल्या रडू,
काही खायला मागती...
बापाचं त्वांड बी कडू,
महिना अखेरीला -- का.........पैकं झाडाला लागती !

दोन - पाच रुपये मोजत,
बाप गेला पलिकडे...
येताना जोरात,
एक येस्टी त्याला भिडे !

आक्रोश आकांत फक्त,
विखुरल्या बोरं अन् चिंचा...
सर्वत्र पसरले रक्त,
यात पोरींचा बा कंचा ?

मालकाच्या बंगल्या बाहेर,
उकिडव्या तिघी बसल्या त्या...
हिशोब साडे सत्तावीस दिवसांचा,
"मुकादम्............. बाईचा अंगठा घ्या !!!"


मन्दार.......

तु तिलोत्तमा नि रतीहुन भासे मज सुंदर.

तु मुसमुसलेली, षोड्शा,सुंदर बाला,
घातला नजरेन,तु,ह्रुदयावर की घाला.
नजर धारधार, वर हा यौवनाचा कहर,
तु तिलोत्तमा नि रतीहुन भासे मज सुंदर.

साडीत लपेटले,गोरे कोवळे तन,
काचोळीत बांधले, खट्याळ ते यौवन
यौवन गंध दरवळे अवती भवती,
उन्मादक नजर आग भडकवे वरती.

लांब रेशमी कुंतळ काळे
ओल्या अधराचे चंचल चाळें
मोहक नयनांच्या त्या कोंदणी
उमलली जणु शुक्राची चांदणी

तो मुखडा सुंदर,गोजिरा अन लाजरा
ते नयन चेट्की, त्यावर पापण्यांचा पहारा.
ओठांची महीरप,करे मम मनांस दंग
आत असे दंतपंक्ती कि शुभ्र मोत्याची रांग.

तु मधु शर्वरी, चांदणी तु शुक्राची
सुंदर चाफेकळी तु, कळी लावण्याची,
उतरली भु तळी रंभा की अप्सरा
वळती तुझकडे वारंवार की नजरा.

काय करावी शायरी तव रुपावर
शब्दांचा खजीना,अपुरा वाटे खरोखर
कीती करु गोळा, मी शब्दांचे हे कण
नाही होत पुरे तव रुपाचे वर्णन

अविनाश काका

:::::::::::आठवण:::::::::::

आठवण येते कधी मला...
अन गालावर खुद्कन खळी पाडते...
तर कधी हसता-हसता....
डोळी माझ्या पाणी आणते.....

गर्दीत राहुन सुद्धा ती....
एकांताच आभास देते.....
अन एकांतात गेलो तरी मला....
नाही कधी एकटे सोडते....

डोळे बंद केल्यावरचे.....
नवे विश्व दाखवुन देते....
अन उघड्या डोळ्यांनाही .....
ती कधी धुंद करुन टाकते.....

दूर लोटायचा प्रयत्न केला....
तर अधिकच जवळ येवुन बसते....
जवळ तिला बोलवले तर मात्र....
कोपरयात कुठे दडुन बसते.....

हिच आहे माझी खरी मैत्रिण....
नेहमी साथ देणारी.....
आगंतुक असली तरी.....
हवी-हवीशी वाटणारी....

प्रेयसी माझी, एम.बी.बी.एस आहे.

तिला म्हणालो, मला आजकाल झोप येत नाही
काय करु , तुझी आठवण मला झोपूच देत नाही
क्षणभर विलम्ब न करता तिने तिची पर्स उघडली
झोपेची गोळी काढून,माझ्या हातावरती दिली.
...... काय सांगू तुम्हाला,माझी वेगळीच केस आहे.
अहो! प्रेयसी माझी, एम.बी.बी.एस आहे.

मी म्हणालो , माझ्या प्रत्येक श्वासात तुझाच गंध आहे.
रक्ताच्या प्रत्येक थेंबास, तुझ्या प्रेमाचा रंग आहे.
ती म्हणाली ,धीर धर अजुन थोडासाच उशीर आहे .
उद्या आमच्या रुग्नालयात मोफ़त रक्ततपासणी शिबीर आहे.
...... काय सांगू तुम्हाला,माझी वेगळीच केस आहे.
अहो! प्रेयसी माझी, एम.बी.बी.एस आहे.

मी म्हणालो , तुझ्यासाठी काहीही करु शकतो.
माझ ह्रुदय काढून, तुझ्या हाती धरु शकतो.
त्याक्षणी ती उठली, आणि आत निघून गेली .
माघारी येताना हाती"डिसेक्शन बोक्स" घेवून आली.
..... मित्रांनो अशी ही, माझी वेगळीच केस आहे.
अहो ! प्रेयसी माझी, एम .बी.बी.एस आहे.

एकदा तिच्याशी बोलता बोलता ठेच मला लागली.
तिने तिची ओढणी,माझ्या पायावरती बांधली.
नजरेस नजर मिळवून माझ्या ,हळूच ती म्हणाली .
पडलास तू,पण जखम माझ्या काळजावरती झाली.
.......... तर माझी ही केस अशी आहे।

कुणीतरी आठवण काढतंय

कुणीतरी आठवण काढतंय

हसता हसता डोळे अलगद येतीलही भरुन
बोलता बोलता शब्द ओठी जातीलही विरुन
कावरंबावरं होण्यासारखं बिलकुल काही नाही

रस्त्यामध्ये दिसतातच की चेहरे येता जाता
"एका" सारखेच दिसू लागतील सहज बघता बघता
अवतीभवती सगळीकडे तेच माणूस दिसेल
सृष्टीमध्ये दोनच जीव... आणखी कुणी नसेल
भिरभिरल्यागत होण्यासारखं बिलकुल काही नाही
कुणीतरी आठवण काढतंय, बाकी काही नाही


मोबईल वाजण्याआधीच तो वाजल्यासारखा वाटेल
जुनाच काढुन एसएमएस वाचवासा वाटेल
दिवस सरता वाटत जाईल उगाचच उदास
पावलोपावली जड होत जाईल बहुधा श्वास
घाबरुन बिबरुन जाण्यासारखं बिलकुल काही नाही
कुणीतरी आठवण काढतंय, बाकी काही नाही

जेवता जेवता जीवघेणा लागेलही ठसका
घरचे म्हणतील सारखा कसा लागतो उठता बसता
चेहरा लपवत, डोळे पुसत, पाणी प्यावे थोडे
बोलण्याआधी आवाजाला, सांभाळावे थोडे
सांगुन द्यावं काळजीसारखं बिलकुल काही नाही
"कुणीतरी आठवण काढतंय, बाकी काही नाही

मैत्रीण..

ह्या खांद्यावर डोकं ठेवून
तिला रडावसं वाटावं
काँलेजनंतर मागे थांबून
सोबत बसावसं वाटावं
ज्या स्वप्नांमधे माझ्या
सगळ्या रात्री जागतात
त्या स्वप्नांमधे हरवून
तिलाही जागावसं वाटावं
माझे आसू पुसून तिनं
आमच्या सुखात हसावं
कधीतरी वाटतं यार,
आपलंही कुणीतरी असावं!
छोट्या छोट्या गोष्टींमधे
खोटं खोटं चिडावं
पण, भेटीनंतर निघते म्हणताना
तिचं पाऊल अडावं
बाकी सगळ्या जगाचा
पडेलच विसर तेव्हा
तिनं माझ्या प्रेमात
अगदी आकंठ बुडावं
ह्या छोट्याश्या स्वप्नानं
एकदाच खरं व्हावं
नेहमीच वाटतं यार,
आपलंही कुणी असावं

आयुष्यावर बोलू काही (२००३)

अताशा असे हे मला काय होते ?
कुण्या काळचे पाणी डोळ्यात येते
बरा बोलता बोलता स्तब्ध होतो
कशी शांतता शून्य शब्दात येते

कधी दाटू येता पसारा घनांचा
कसा सावळा रंग होतो मनाचा
असे हालते आत हळुवार काही
जसा स्पर्श पाण्यावरी चांदण्याचा

न अंदाज कुठले, न अवधान काही
कुठे जायचे यायचे भान नाही
जसा गंध निघतो हवेच्या प्रवासा
न कुठले नकाशे, न अनुमान काही

असा ऐकू येतो क्षणांचा इशारा
क्षणी दूर होतो दिशांचा पसारा
नभातून ज्या रोज जातो बुडोनी
नभाशीच त्या मागू जातो किनारा

कशी ही अवस्था कुणाला कळावे ?
कुणाला पुसावे ? कुणी उत्तरावे ?
किती खोल जातो तरी तोल जातो
असा तोल जाता कुणी सावरावे ?



गीत - संदीप खरे
संगीत - संदीप खरे
स्वर - सलील कुलकर्णी
अल्बम - आयुष्यावर बोलू काही (२००३)